Перевод
М. В. Ломоносова
Quotiescunque stupenda
naturaeopera animo perpendo, Auditores, ea semper opinione ducor, quod
nulluni eorum tarn horri-bile, nullum tarn infestum et nocens sit, quod non
utilitatem, non voluptatem etiam pariat. Ita enim jucundis adversa divino
con-silio juncta esse videntur, ut adversi contemplatione acceptior jucundi
usus redderetur. Horremus aestuantis aequoris fluctus; sed venti, qui id
exasperant, onustas opibus naves ad optata devehunt littora. Intolerabilis
plerisque est hiemis nostrae rigor, , nobisque ipsis non raro gravis; verum
eodem pestiferi halitus, succique et morsus virulenti cohibentur. Quamvis
autem latent nos saepius profecta ex adversis commoda, quibus in vita frui-mur;
nihilo minus tarnen vera et magna sunt. Sic per tot saecula terrorem duntaxat
incutiebant mortalibus fulmina, nec aliter quam flagella irati Numinis
timebantur. Verum beata novis naturalium arcanorum revelationibus aetas nostra
hoc solatii nobis nuper attulit, ut plus clementiae, quam irae coelestis inde
effundU scientiae naturalis opera sit intellectum. Starent nudi montes et
campi, sine arborum et herbarum honore, sine Horum splendore, sine fructuum
ubertate; non flava Ceres nutantibus aristis plena horrea sollicitum juberet
colonum; omnia haec commodis de-fuissent, nisi fulminea electricitate
gravidae nubes tardam plantarum germinationem frugifera pluvia et geniali
quadam aura animarent.
