leviores sunt, in
auras ejaculantur, et circumjacentes tractus deciduae occupant; quas vero ob
ingentem molem impar ponderi flamma
tollere non poterat, collapsae montem formant. Quippe conquassatae vi tanta
pristinum situm non obtinent, sed incom-posita ruina accumulatae cava
intus relinquunt spatia. Hinc eminent immanes acervi supra reliquam terrae
faciem, partim fumos, favillam imo lapides ignitos patulo vertice eructantes;
. partim suffocato jam olim aestu cavis recessibus sonori. Quamdiu vero
flamma intus viget et jugi aut interrupto incendio flagrant montium
viscera; quanta
interim copia diversae materiae inde egeratur, de hoc multorum scriptorum
literis consignata habemus testimonia, quibus arenosae et lapideae
inundationes memoriae sunt proditae. In primis audienda est Ciceronis
traditio, * qui „cogitemus, inquit, tenebras tantas, quantae quondam
eruptione Aetnaeorum ignium finitimas regiones obscurasse dicuntur, ut per
biduum nemo hominem homo agnosceret". Tarn atrae atque densae arenae et
cinerum nubes, delapsae in terram quantam vegeta-bilium fecerunt ruinam! Ut
eae quoque, de quibus Borellus narrat. „Praedicta arena postea per tres
solidos menses continuo pluit tanta copia, ut omnes campos per XV milliaria
occuparet, et tanta altitudine, ut vineta et arbusta omnino
tegeret", quod
factum est A. 1669. Longum esset enumerare flammeas omnes
inundationes, quibus
non solum Aetna et Vesuvius, sed et novi etia.
ni montes, ut est, qui anno 1538 flammas et arenam
emittendo excrevit ad Puteolos, saepe numero vicinos obruerant Satis igitur et
abunde persuasura habemus, hisce densis, siccis-imbribus subterraneis innumera
operiri corpora) alias superficiem terrae ornantia. Sepeliuntur equidem sylvae
integrae prius ignitis. lapidibus accensae ut ait Severus: