senti serie omnium
fulminis effectuum maxime mirabilem simil-limumque portento sine commemoratione
praeterire nefas exis-timans.
Mirum equidem
videbatur
corpora, in contactu cum ictis fulmine posita, incolumia
superfuisse. Cessavit
tandem admira-tio, cum nuper revelatum fuerit, electricitatis legibus illud
sub-jectum esse, adeoque corpora primitivae electricitatis ab illius ictibus
libera facile servari potuisse. Verum tarnen illud mira-culi inexplicatum
hactenus praeteritur, materias primitivae electricitatis combustiles, ut sunt
serica, cera et ejusmodi alia liquatis vi fulminis metallis contigua, ab Ulis
ipsis post ictum sine omni immutatione mansisse. Etenim, quamvis sericum et
cera fulminis ictum eludant, fluente tarnen metallo amburi et
liquefieri, priusquam
refrigerari posset, deberent: liquatum namque metallum, praesertim quod
durius est, tantum concipit ignis gradum, ut etiam post recuperatam solidam
consistentiam diu ignitum et fervidum maneat, et non solum sericum aut ceram
consumere, verum etiam ligna adurere et flammam exci-tare valeat. Quid
igitur? tribuemus fulmini vim celerrimam calefaciendi et refrigerandi
corpora, et
quidem eodem temporis puncto? At contradictionis principium oppugnatum, et
leges naturae, quas ea in excitando et extinguendo igne servat, laesae
reclamant! Utrum igitur sine igne fundi metalla contendam?
Summopere; electricae
virtutis auxilio. Nam quod in fulmine ignis est, tantum non valet, ut
scrupulo minutissimo temporis metallum ad ignitionem candefaciat. Non raro
quippe siccissima ligna validissimo ictu vix aut ne vix quidem amburit, sed
scindit, discerpit. Maxima vis fulminis in eo consistit, ut partes corporis
tacti a se invicem stupendo vigore pellat; id quod etiam producta per artem
electricitate praestari, pro exigua illius actione, potest. Filum enim a
virga metallica repellitur,
