inclyta nominis tui fama orbem
terrarum replet.
Hanc consummatissimam indolentiam . nostram, atque communem voluptatem, haec
amplissima opum incremenla, jucundissima ornamenta, hanc denique celeberrimam
gloriam nostram äuget atque cumulat incomparabilis Princeps nostra incredibili
mansuetudlne sua, cum in summo rerum humanarum fastigio constituta, inusitata
erga subditos suos comitate supra mortalium sortem evecta videatur. Quid enim
pulchrius, quidve jucundius visu, aut quid minus usitatum est, quam terrarum
Dominam, ab omnibus gentibus Principibusque venerandam, blando
adspectu, placido
colloquio et clementissima conversatione servos suos dignari videre? at nos
tanti spectaculi voluptate saepissime fruimur. Discernitur mansuetissima
Princeps a frequentissima circumstantium subditorum multitudine non fastuoso
obtutu, non indignabunda voce, non minaci imperio, sed acceptissimo
Majestatis decore, mitissima auctoritate, generosa popularitate, et divino
quodam numine, ineffabile gaudium pectoribus nostris inspirante. Versatur pro
foribus sanctissimae Illius domus non terror trepidus, sed mitissima
mansuetudo, devincens sibi omnes dementia, et fidissimus Majestatis custos
amor populi. Hanc ingredientes non timidos oculos circumferunt
continuo, parietum
etiam conspectu perturbati, sed praecurrentem sibi laetitiam consectando
sacratissima alacres subeunt limina. Nec operta mentium rimari necesse
est; extat
in vultu cujusque hilaritatis publicae decus, et in serenis frontibus animorum
indicia praeleguntur. Quam jucundissimo sensu perfunduntur pectora eorum, qui
tarn comem Majestatem intuentur! Quanto solatio recreantur pavidi sontes, cum
clementissimae Elisabetae misericordiam animo expendunt, quam nulla vis
dicendi complecti potest! Nihil est tarn laudabile, quam lenitas, nulla ex
virtutibus misericordia est gratior, nulla re homines propius ad divinam
naturam accedunt, quam salutem hominibus et sontibus impunitatem dando. At
ubi dementia in judicio magis praedicatur, ubi justitia et misericordia
strictius conjunguntur, ubi convictio atque venia arctius sese
amplectuntur, ubi
denique condemnatio et liberatio conjunctius sese exosculantur, quam coram
celsissimo Augustae Elisabetae solio? Occidant alii, ut velint, cives
suos, eosque
ad pauciores redigant, tingant ferrum sanguine, et
