necessarium esse arbitror. Et primo
quidem, si
mera vis attra-hendi in corporibus datur, ad motum producendum illis
ingene-rata sit, necesse est. Verum et impulsione motum in corporibus produci
omnibus manifestum est. Erunt ergo ad eundem effec-tum producendum duae causae
in rerum natura constitutae et quidem secum pugnantes: quid enim magis
contrarium esse potest merae attractioni quam pura impulsio? Caeterum a
con-trariis causis contrarios effectus produci nemo ibit inficias. (Ne quis
tarnen exempla apparenter urgentia contra haec ponat, ex. gr. animalia aestu
pariter ac frigore necari. Causas enim hic non intelligo remotas, quae dari
possunt plurimae, sed proxi-mam, quae cujusvis effectus debet esse unica, ut
mortis cessa-tio motus sanguinis). Quamobrem si mera attractio motum in
corporibus producit: quietis ergo causa erit impulsio; quod falsum est: quia
impulsio motum in corporibus revera excitat; adeoque attractio nullum; hoc
est nulla datur. Denique ponamus vim attractricem meram in corporibus
dari; tum
corpus A attra-hit aliud corpus B, hoc est illud movet sine ulla
impulsione. Unde
opus non est, ut corpus A impingat in
corpus B, adeoque nec ut versus idem moveatur necesse est; et
cum reliqui motus ejus secundum quamcunque directionem aliam ad movendum corpus
В nil conferre possunt:
sequitur ergo corpus A in absoluta quiete positum movere posse corpus B. Ho[c]
autem movebitur
versus corpus A; accedet igitur illi novum aliquid, hoc est motus
versus corpus A qui ante in eo non fuit. Omnes autem quae in rerum
natura' contingunt, mutationes ita sunt com-paratae, ut si quid alicui
rei accedit, id alteri derogetur.
